Vamos Xela!

Ik heb de wereld aanschouwd vanaf 2900 meter. Uiteraard vond ik niets anders dan ijdelheid, najagen van wind en een hoop mist.
Over ijdelheid gesproken, een meer correctere formulering van de situatie zou alsvolgt zijn: Rood, zwetend als een levend gekookte kreeft en happend naar lucht als een vis op het droge, heb ik de wereld aanschouwd vanaf 2900 meter hoogte.
Dat was voor mij dan ook de eerste keer dat ik een (voormalige) vulkaan heb `beklommen`. 5 kilometer vrij stijl omhoog wandelen samen met Catherine (australisch medestudiegenootje) en Orlando, onze gids. Ondertussen werden we uiteraard ingehaald door elf jarige kinderen, maya vrouwen met manden op hun hoofd en kromgebogen mannetjes met een gigantische lading houtblokken op hun rug. Maar we hebben het overleefd, vol bewondering naar de Santa Maria gestaard (een hogere volkaan, de top gesluierd door wolken) en besloten dat we die excursie volgende week misschien maar laten voor wat het is. Bovendien, de wereld zal er vanaf 3722 meter niet veel minder ijdel uitzien. De spierpijn die ik vandaag (nogsteeds) heb, sterkt me in mijn beslissing. Ik heb zelfs mijn salsales van vandaag verzet, omdat ik nauwelijks kan traplopen, laat staan honderd rondjes draaien :P

Enfin. Na het uitzicht, daalde we 600 ongelijke, stijle treden af tot de vormalige krater, nu een heilig meer van de mayas. Er hing een haast bovennatuurlijke rust bij dat meer, en het was er vrij onzagwekkend mooi. Er was een grote groep mayas bezig met een ceremonie, maar ons respect voor hun ceremonie daalde ietwat toen we op de terugweg tegen een aantal opliepen, en ze vrij dronken waren.

De terugweg ging door een geweldig dorpje. Ondanks dat ik toen nog niet bestond, had ik het idee meer dan 100 jaar terug te zijn in de tijd. Overal op de glooiende grond waren miniscule akkertjes, afgescheiden door lage bosjes, waarop zongebruinde mannen met een hak aan het werk waren. Aan een paal stond één enkele koe vastgebonden, in een klein omheind stukje tuin lagen 2 varkers, over de weg scharrelden 3 kippen en kuikens. Iedereen droeg traditionele maya kleding, op ieder dak lag mais te drogen. Vrouwen waren met de hand de was aan het doen, een kind rende achter een kalkoen aan.

Terug in Xela bleek het laat te zijn, en wij moe. De rest van de middag bestond uit slapen, want om 7 uur stond er een voetbalwedstrijd op het programma. Xela vs. Guatemala city, naar verluid een vrij historische gebeurtenis. Met enkele bekenden en meer onbekenden, en na gefoulieerd te worden, betrad ik het stadion. Openlucht stadion trouwens, vrij koud.
Nadat iedereen voorzien was van een plastic emmer bier (halve liter was het kleinste formaat), en ik uit gemis dan maar een hotdog kocht, zochten we een plekje. Iedereen met XX chromosomen die aandacht tekort komt kan ik trouwens aanraden met een groepje meiden naar een guatemaalse voetbalwedstrijd te gaan.
Nu moet ik bekennen dat dit mijn eerste voetbalwedstrijd is, en ik dus referentiemateriaal mis, maar naar mijn idee ging alles vrij bizar. Iedere vijf minuten zakte mijn mond open en vulde mijn hoofd zich met `What?` gedachten. Het hele veld stond vol met mensen, opwarmende voetballers, vrouwen in lycra pakjes (gewoon omdat het kan), pers, een mascotte in een geitenpak en onidentificeerbare stervelingen. Vlak voor de wedstrijd werd er een gigantische vlag over de tribune gelaten (kleuren van Xela) en begon iedereen onder de vlag vrolijk te springen. Er was een live band, en een leger aan politie met strake gezichten en geweren. Simultaan met het startschot begon er algemene chaos, dankzij een ware vuurwerkshow, rook in de kleuren van Xela en mensen die vanuit de tribune vuurpijltjes en ander soortig vuurwerk richting het veld gooide. Het meeste lande in het persvak, echter lag er af en toe ook wat te branden op het veld.

Ondanks alle aanmoedegingen, hadden wij weinig moed. Xela moest met 3 of 4 0 winnen, wilde ze doorgaan naar de finale. Echter, tegen alle verwachtinen in, scoorde Xela 2 keer voor ook maar iemand het door had (in de eerste 15 minuten, om preciezer te zijn). Onze hoop zwengelde aan, en onze eetlust ook. Dat is geen probleem hier, want iedere 3 minuten liep er wel een angstwekkend jong kind voor je neus langs met pizza, nootjes, koffie, soep, snoep, sigaretten, tortillas, handschoenen, toeters, vlaggen, vlees, maaltijden en andere handige zaken.

Trouwens, dank de mayas voor hun Xela naam, ik moet er niet aan denken om `Vamos quetzaltenango` te moeten schreeuwen. (Vamos Xela is go xela).
Om een lang verhaal kort te maken, de wedstrijd eindigde even chaotisch als hij begon. In een hokje langs de rand van het veld, gevuld met mensen die hun belangrijkheid duidelijk moeten maken met hesjes, ging een bombita af, en vluchtend voor de grote hoeveelheid rook, rende iedereen het veld op. Eén iemand viel op de grond en greep naar zijn hoofd, maar ik heb geen idee of er werkelijk iemand gewond is geraakt. Enfin, de politie marcheerde het veld op, de wedstrijd werd afgelast en het publiek achter het hokje werd met een soort gas weggejaagd. Het veld werd dezelfde chaos als voor de wedstrijd, enkel dit keer met veel meer politie. Iedereen bleef erg lang ietwat lamgeslagen op de tribune zitten, niet weten wat te doen behalve naar de chaos op het veld staren. Zodra Guatemala city spelers het veld verlieten, beedacht iedereen echter wel wat: eten naar ze gooien. Er ging nog een bombita af, het veld was even in rep en roer en uiteindelijk vertrok iedereen. Tsja, het was wel een ervaring.

Om de rest van de week kort samen te vatten: Wees niet bevreesd voor de toekomst, want afgelopen woensdag is hier el diablo hetzij verbrand, hetzij in piniatta vorm kapotgeslagen. Mijn gastzusje werd 7 op die dag, en zo heb ik geleerd dat hier een interessante gewoonte bestaat. De jarige job neemt het eerste hapje van de taart, door op het juiste moment van het liedje zijn hoofd erin te duwen. Lucas is ondertussen foetsie, en voor hem in de plaats is een Jappaner gekomen, die in het japanse leger heeft gezeten maar nu wil reizen en daarna studeren. Hij kan erg weinig engels en nog minder spaans. Oh, en ik geloof niet dat ik ooit ananas in nederland heb gegeten, maar hier is het verrukkelijk. Zo doe je nog eens wat levenservaring op.

Er gebeurd trouwens iets grappigs met mijn spaans. Ondanks dat het absoluut geen hoog niveau is (wat wil je na ruim 2 weken les) roep ik wel hardgrondig `si!` als ik ja bedoel, denk ik `no se` als mijn hoofd `don`t know` hoort te denken en zeg ik per ongeluk aqui in plaats van hier.

Gut, dat is weer veel langer geworden dan gehoopt. Ze zeggen dat hoe korter iets is, hoe beter, omdat je dan werkelijk hebt nagedacht over je worden en hebt herschreven etcetera. Ze hebben gelijk, maar ik vrees dat gelijk hebben nog niet genoeg is om mijn acties te laten veranderen.