Alweer

Alweer een verslag. Mijn theorie is, alles is nu nog nieuw, dus nog bijzonder, dus voor mij de moeite waard om over te schrijven. Ik beloof dat de frequentie met een week of wat af zal nemen.

Ik stel overigens nog steeds een sfeerverslag van de straten en mijn gastgezin uit, eerst maar een enkele gebeurtenis.

Ik kwam er al snel achter dat mijn gastgezin christelijk was, variant onbekend. Zoals het een goed gereformeerde chica betaamt, vroeg ik in wat willekeurige spaanse en engelse woordjes zonder verder gramaticaal verband, of ik mee mocht. Geen probleem. Zaterdag was een speciale dienst, of ik dan mee wilde? Misschien waren ze katholiek, bedacht ik.
Op de zonnige zaterdag zelf kreeg ik, met Lucas(mede student in huis) als tolk, de vraag of ik het niet erg vondd at we om 17.30 weg zouden gaan, en pas 22.30 thuis zouden zijn. Natuurlijk, geen probleem. Misschien waren ze evangelisch?

Met Carmen(gastmoeder) vertrok ik. Een paar spaanse woorden en een gezicht vol afschuw terwijl ze naar een rooms katholieke kerk wees, deed mij vermoeden dat ze in ieder geval niet rooms was.

Om bij de kerk te komen, moesten we met de lokale minibusjes, ook wel chickenbusses genoemd. Een zeer typerende naam, gezien je je een legbaterij kip waand in zo{n busje. Sommige zijn een soort mini vans, andere zijn afgedankte amerikaanse schoolbussen, geverfd in allerlei vrolijke kleuren. De deuren zijn standaart open, en zo nodig hangen daar ook mensen uit.

Het contrast met de ietwat sjofele straatjes kon niet groter zijn toen we de kerk binnen liepen. Hij was gigantisch, een aantal gymzalen groot. Geen gaten in de muur, geen scheuren in de stoelbekleding, alles in strak blauw en goud geverfd. Ik twijfelde waar ik het mee moest vergelijken. Eerst wilde ik zeggen dat een bekende nederlandse gospelartiest blij mocht zijn zo{n podium te krijgen, maar hoe meer de dienst vorderde, hoe meer het een eo jongerendag ambiance kreeg. Nog een tijdje later leek het verstandig de eo jongerendag in te ruilen of minimaal te kruisen met een amerikaanse televisie dominee achtig iets. Ik zal proberen de sfeer weer te geven, maar wees gewaarschuwd: voor de verandering (:P) had ik mijn sarcastische pet op. Nog een waarschuwing, hij is vrij lang en gaat enkel over een kerkdienst.

De zaal deed aan een verkleind popconcert denken. Camera op het podium, volume van een rockconcert en grote beamschermen waar de camerabeelden op te zien waren.
We begonnen met zingen. In het spaans uiteraard, inclus elektrische gitaren, drumstel, tropet, trombone, zanger, keyboard en achtergrond koor. Iedereen strak in pak, op de funky keyboardspeler na. De liedjes overstegen gelukkig het opwekkingsniveau niet, dus met de ondertiteling op het scherm kon ik gerust meezingen. Iedereen stond, constant. Ik heb 3 mensen zien zitten: een vrouw in een rolstoel en twee hoogzwangere vrouwen. Na een lied of 3 kwamen er ineens allerlei mensen al springend en dansen naar voren rennen, en bleven voor het podium staan springen. Onvermoeibaar, lied na lied. Belangrijke opmerking hierbij is dat ook de mensen bij de stoelen sprongen. Iedereen. Een klein oud mannetje van tegen de 50 een rij voor mij ging de volle 2 uur uit zijn dak. Vrouwen in traditionele maya kleedij, een man met het postuur bodyguard, iedereen sprong en danste en klapte en zong en draaide rondjes en hief de armen ten hemel om daarna nog wat meer te springen. Zelfs de levende dranghekken voor het podium, waarschijnlijk bedoelt om te voorkomen dat mensen in hun enthausiasme het podium op rende, zongen mee met de liederen. Uiteraard bleven mijn voeten netjes ter aarde, echter de maat meeklappen kon zelfs ik niet onderuit.

Mijn wenkbrauwen schoten ietwat omhoog toen ik medewerkers met dozen zakdoekjes rond zag lopen, om te geven aan een ieder in nood. Hetij vanwege extreme transpiratie, hetzij vanwege tranen. Want ja, veel tranen waren er. Ik heb nog nooit zo veel mensen zien huilen op een avond. Zelfs de springende man met bodyguard postuur betrapte ik op een gegeven moment. Al huilend stonden ze te zingen. Uiteraard hoorde daar ook de nodige mensen bij die zichzelf ter aarde storten en op de knieeen verder gingen.
Ondanks dat het volume niet harder kon(de man op het podium had blijkbaar geleerd dat hoe harder hij schreeuwde, hoe beter) werd de extase nog wel ietsjes groter. Het achtergrondkoor verloor langzaam formatie, en mensen voor het podium begonnen onbeheersbaar te schokken. Als dat gebeurde, ging een medewerker achter ze staan. Maar goed ook, want niet al te lang later vielen ze als een lappenpop achterover. Sommige bleven levenloos op de grond liggen, anderen hadden nog naschokken. Na een tijdje waren ze weer op de wereld, en werden ze weer omhoog geholpen. Mijn wetenschappelijke brein kon niet anders dan opmerken dat enkel mensen bij het podium in deze situatie kwamen.
Ook in dit gebeuren kwam het onvermijdelijke moment dat de man op het podium met een briefje begon te zwaaien, veel naar boven wees en de woorden ´dinero´(geld) en ´quetzals´(huidige munt) liet vallen. Natuurlijk.

Goed, ik stop. Alles is verder wel prima hier, morgen weer spaanse les. Enkel mijn adapter doet het niet, en mijn mobiel(=wekker) is leeg, dus ik moet nog even zien hoe ik wakker wordt.