Yo tengo frío

Mijn blijde dagen der jetlag zijn over. Mijn wekker is onderhand broodnodig om me `s ochtends over de grens van dromenland naar realiteit te helpen. En deze zogenoemde realiteit is koud onder de dekens, en dankzij ontbrekende verwarming daarbuiten nog kouder. Ik gun mezelf meestal 10 minuten geestelijke voorbereidingstijd voor ik mijn bed uit kruip, en al rondspringend zo snel mogelijk mijn kleren aantrek. Als ik mijn kamerdeur open doe, kom ik `buiten` terecht. Het stuk huis is moeilijk te definieren, het verdiend de naam `patio` niet echt, het is meer alsof men glad vergeten is een paar muren te bouwen, en daar te laat achter kwam. Een paar golfplaten als dakje is dan natuurlijk de ideale oplossing. Buiten en binnen loopt inelkaar over, het is een soort synthese genaamd huis. Casa.
Enfin, het onmogelijk blijkt mogelijk: buiten mijn kamer is het nog kouder. Terwijl mijn adem nog langzaam omhoog wolkt, spring ik weer naar binnen om met winterjas aan te ontbuiten. Carmen, die nooit lijkt te slapen, is als altijd druk met iets. `Hola chica, comma estas?` roept ze vanuit de keuken. Lucas is al halverwege zijn bord. Het koste een paar dagen, maar nu is het besef doorgedrongen dat ik niet zoveel eet als Lucas, en nu krijg ik netjes minder. Het ontbijt is echter mijn minst favoriete maaltijd. Thee(prima), een soort melkachtige, zoetige pap(ongelofelijk goor), iets brooderigs(toast) en fruit(geroosterde bananen, gepelde bananen, ongepelde bananen, bananen XXXL, gesneden bananen, meer geroosterde bananen). For the record: ik houd niet van bananen.
Nadat het ontbijt is overwonnen, begint het tweede avontuur van de dag. De straten van Guatemala. Allereerst is er de stoep. Het is opletten of ongenadig op je smoel gaan, gezien de stoep constant varieërd van hoogte, breedte, materiaal en vorm. De algemene breedte is misschien 50 centimeter, en als er dan ineens een pilaar op de stoep staat, betekend dat jezelf platdrukken tegen de deur en zijwaarts erlangs schuifelen. Of de stoep, toevallig 50 centimeter hoog, afspringen. De straat op. Eerst drie keer om je heen kijken, want er is geen auto die ook maar een seconde voor je zal afremmen. Zonder bewegwijzering loopt alles doorelkaar: auto`s, brommers, vrouwen met manden op hun hoofd, voorbij snellende kinderen, straathonden, straatverkopers. Autos en bromfietsen schudden alle kanten op over de ongelijke stenen. Ik ben misschien 10 autos tegen gekomen die een APK keuring in Nederland zouden overleven. De meeste voorruiten zijn moderne kunstwerken, met abstracte lijnen (barsten) overal. De verf is afgebladderd, gekrast en het metaal is gedeukt. Vaak missen er onderdelen: lampen, spiegels, bumpers. Ze rijden, daar gaat het waarschijnlijk om.
Tegen de tijd dat ik bovenop een heuveltje ben, doe ik pogingen het `zoveel mogelijk adem in één hap binnenkrijgen` record te verbreken en ligt mijn tong op mijn knieeën. Ohja, Xela is 2300 meter hoog. Frisse lucht mijn longen in? Niet echt. Er is vrij veel verkeer, en alle auto`s stootten dikke, zwarte rook uit. Iedere hap lucht probeer je dus zo snel mogelijk weer uit te spugen. Verder heb ik in Xela nog minder groen gevonden dan in Berlijn. Kleuren zat, alle gepleisterde huizen zijn blauw, rozig, bruinig, maar gras, bomen? Wat zijn dat? Ik ben nog geen huis met een voortuin tegen gekomen, en ons huis heeft geen achtertuin. Zelfs in el parque central is alles betegeld, en zijn de planten beteugeld in grote stenen bakken. Ter illustratie, een gesprek: `Ken je cafe blue angel?` `Ja, is dat niet bij die straat met bomen in het midden?`.
Muy buen. School is veilig bereikt, een uitgebreid verslag daarvan zal ik jullie besparen. Na een uurtje Spaans, het is ondertussen 9 uur, schijnt de zon fel en is het warm te noemen. Bijna heet, de kou van de ochtend moet wel een hallucinatie zijn.
*skip een hoop*
Enkel nog het openbaar vervoer. Ik vind het geweldig. Bushaltes zijn enkel zichtbaar doordat je een heel enkele keer een groepje mensen op de stoep ziet wachten. Ik geloof echter niet dat ik ooit langer dan 4 minuten op een bus heb moeten wachten, meestal staat er wel één. Soms een gerepainte afgedankte schoolbus, vaak minivans. Deze minivans hebben twee personeelsleden: een chauffeur en een omroeper. De chauffeur rijdt uiteraard, stopt voor zwaaiende mensen op de stoep, gaat toekeloos hard over een onverharde weg, haalt links in en toetert, meer uit gewoonte dan uit frustratie, als we stil staan voor een stoplicht of verstopt kruispunt. De omroeper staat op de rand van de van(de schuifdeur is open) en roept naar iedere voorbijganger die het horen wil `Parque parque!`. De eindbestemming van de bus. Hij roept haast als een salesman, alsof hij mensen ervan kan overtuigen dat ze tóch naar parque moeten. Bij een grote stop springt hij op de grond, en vist zoveelmogelijk mensen, met zachte dwang bij de arm, zijn bus in. Die flink vol kan, drie mensen voorin (bedoelt voor 2) is geen probleem. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Bij het uitstappen betalen de meeste mensen ook bij hem: Q1,25 (12,5 eurocent), onafhankelijk van de tijd die je door hebt gebracht in de bus.

Zo, ik heb me weer vermaakt hoor. Volgensmij komt dit het dichts bij een gefragmenteerd sfeerverslag.