Augurkenpotten, zonnebrand en zelfkennis

Ik weet niet wat het is met die blogs. Maar, zoals gebruikelijk met dingen waar ik de ballen verstand van heb, zal ik hier mijn theorie neerzetten alsof het waarheid is.

'Geen tijd' is het woord excuus niet eens waardig. Ik doe vaak genoeg nuttelozere dingen. 'Geen inspiratie' is ook niet helemaal eerlijk, een literair hoogstaande reisblog neerzetten zal hopelijk niemands intentie zijn.

De eerste blog is geen probleem. Zoveel nieuwe mensen, zoveel nieuwe plekken. Genoeg vreemde gebruiken en gewoonten om je over te verbazen (of belachelijk te maken, maar dat zeggen we natuurlijk niet hardop. Dat zou niet zo open-minded zijn, right?) Al snel volgt dus de eerste blog, schaamteloos gepromoot op facebook. Tevreden leunt men achterover: thuisfront weer op de hoogte, een grapje hier en daar en ook nog eens een acceptabele lengte. Perfect.

Maar dan. Er mist zoveel. Nog zelfs geen letter is gewijd aan de overflow van Fransen in Kavadarci. Of de douche, waar geen douchekop-ophangding is. Ook de teleurstelling, als je ´s ochtends tevergeefs aan de kraan draait is nog onbesproken. Net als de schoonmakers, die om een uur of één 's nachts de straten schoonvegen. Enfin, punt duidelijk. Eigenlijk wil je de dag na je eerste blog alweer een blog schrijven. Zoveel te vertellen. Maar we willen niemand afschrikken, en al helemaal niet als een aandachtsjunkie overkomen. Dus we wachten.

Wachten doen we echter niet stilletjes zittend in onze kamer, en iedere minuut die we níet besteden aan bloggen zit vol potentieel blogmateriaal. Nachtmerries van bloggen die de 3000 woorden halen achtervolgen ons.

'Morgen', denken we dan maar. Morgen bloggen. Jaja. Uitstel afstel en meer van dat soort fratsen.

Wauw, heb ik daar even nutteloos ruimte zitten verspillen. Hoe dan ook, 'morgen' is eindelijk aangebroken, en hier een blog.

Ik leef nog steeds, en alles gaat vrij aardig. Het hele EK gebeuren gaat iets aan mij voorbij, Macedonië doet ook niet mee. Basketbal is meer hun ding. Desondanks is voor de flat hier een houten dak neergezet, met een TV erin, waar alle mannen uit de flat trouw de wedstrijden lijken te volgen. Op weg naar mijn werk zag ik dan ook nog wat oranje stipjes op een groen groen knollenland rondhuppelen, de score zag er alleen niet zo vrolijk uit.

De weergoden en ik moeten overigens in relatietherapie, onze communicatie verloopt niet helemaal vlekkeloos. Na mijn vorige blog besloot de zon gewillig Kavadarc te verlaten, en sloeg het weer wispelturig om. Eerst kwamen regen en onweer met de deur in huis vallen, vaak onverwachts. De straten hier zijn er helemaal op gebouwd: Binnen 10 minuten regen kun je beter je kano pakken. Samen met de stoepen die nét niet waterpas zijn(lees: te verwarren zijn met een hobbelig maanlandschap) maakte dat het dagelijkse tochtje naar mijn werk wel heel avontuurlijk. Maar alles altijd positief zien, hier kan ik weer een prachtig leerpunt uit halen. Blijkbaar ben ik zo eigenwijs (of gewoon oerdom) als een stuiterbal. Zelfs na drie keer zonder-jas-met-mooi-weer naar Kreaktiv te vertrekken, en half rennend half plassen ontwijkend terug te hobbelen in een nu-niet-droog-meer zomerjurkje nam ik mijn jas nóg niet 'voor de zekerheid' mee.

De zon heeft echter onderhand de wapens te hand genomen, en haar territorium terug veroverd. Dit viert ze met 33-graden hitte. Werkelijk, mijn laptop heeft koorts en meer activiteit dan je tenen wiebelen is niet aan te raden in verband met oververhitting. Ideale omstandigheden om te kickboksen dus.

Kickboksen gaat ook op z'n Macedonisch. Om 3 uur begint de les, maar nog geen spoor van de leraar. Wat doe je op zo'n moment? Basketballen natuurlijk. Of toekijken, in mijn geval.
Rond 3.15 beginnen we dan echt, maar binnenlopen om 3.45 is natuurlijk geen probleem. Er worden ook geen vragen gesteld over mijn aanwezigheid, betalen heb ik tot nog toe ook nog niet gedaan. Een inschrijfformulier? het idéé!
De les zelf is zoals te verwachten. Als iedereen ineens op de grond valt en een soort break-dance achtige krachtoefeningen uitvoert, sta ik nog keurig op twee voeten, in een poging uit te vinden hoe ze na te doen zonder in de knoop te raken of dingen te breken. Tegen de tijd dat ik eureka roep, springt iedereen alweer op.

Om ook nog wat praktische info te geven, zodat ik ten minste de schijn ophoud iets nuttigs te vertellen in deze blog: het werk in het centrum (kreaktiv) is wel okey. We werken in 2 shifts, van 11 tot 4 of 4 tot 9. Binnenkort wordt dat echter omgegooid, ivm de hitte. Mijn projectje is een film maken met de kids (het zijn niet echt kids, leeftijd is 14-18 maar ik noem ze koppig kids) en dat begint redelijk vormen aan te nemen. Het script is nog niet af, maar dinsdag en woensdag hebben we al audities, om de vaart er wat achter te zetten. Dat schijnt niet onnodig te zijn, want ik heb al een hoop horrorverhalen van een ex-collega gehoord die een drama-project heeft gedaan met de kids. Looptijd: 9 maanden. Wij hebben nog een week of 6/7, dus geen tijd te verliezen. Tot nu toe is de Macedonische werkmentaliteit niet helemaal de mijne. Men komt te laat, gaat zonder overleggen eerder weg en het centrum is ongelofelijk ongeorganiseerd. Als er iets geregeld wordt, wordt een dag van tevoren (of op de dag zelf...) een facebookevent geplaatst. Waarom een week van te voren plannen als het ook op de dag zelf in de wandelgangen kan he? Tsja.

Facebook is hier ook heel belangrijk. Ik stel dan ook voor te stoppen met het praten over de mcdonaldisering van de wereld, maar te beginnen met praten over de facebookisering van de wereld. Geen mcdonalds te bekennen hier, maar facebook is ongeveer alles. Je kunt ook prima sociaal zelfmoord plegen op facebook hier, waar dat in Nederland minder mogelijk lijkt (maar misschien verkeer ik wel gewoon in de verkeerde kringen van de samenleving, kan ook).

Na het werk is er meestal een 'feestje' in de andere flat. Alles wordt hier een party genoemd, zelfs om een tafel zitten en rakija drinken. Dat kan overigens nog wel grappige situaties opleveren. Zoals mijn verbazing toen iemand een augurkenpot zonder augurken op tafel zette. Mijn naïviteit werd echter vrij snel verdreven toen de deksel eraf ging: rakia (duh). Hierna verplaatst men zich meestal naar Kafana, een typisch Macedonisch cafe waar de eigenaar alle vrijwilligers bij naam kent en gezellig een glaasje meedrinkt. Als je lang genoeg blijft en hij dronken genoeg wordt, kun je dan ook zonder te betalen weg. Heeft men echt de geest, dan volgt hierna nog Express Cafe, een disco waar je nog niet dood gevonden wilt worden. Vooral niet binnengaan dus: verstikkingsgevaar is vrij groot. De mens/oppervlakte dichtheid is vrij groot (of klein, scheikunde is niet mijn sterkste punt. Hoe dan ook, stel je 20 mensen in een toilet voor, en bereken daar de dichtheid van.) Disco is ook een beetje een misleidende term, vleesmarkt is geschikter. Dansen doen de locals niet (onmogelijk ook, je slaat elkaar de tanden uit de mond) en de gruwelijke muziek overstemt zelfs de grootste schreeuwers. Dus wat rest je dan? Hakken uitzoeken waarmee je hoofd in de wolken komt, maar je niet sneller vooruit komt dan 2 km/u. Het minirokje van je zusje aan en gaan met die banaan! Ieder z'n lol zullen we maar zeggen.

Afronden dus. Toen kwam er een grote kakkerlak, en die liet iedereen de kamer uitvlucht.

Cheers

Ps: Random trivia:

- Als je in een klein winkeltje betaald, maar ze hebben toevallig niet genoeg kleingeld om je het exacte wisselgeld terug te geven, krijg je ook wel eens wat kauwgom ipv denars.
- Alle winkels zijn dicht tussen 1 en 5
- Open mindedness is overrated
- Na 9 uur mogen de winkels hier geen alcohol meer verkopen
- Hoe herken je een buitenlander, zelfs als die Macedonisch praat? Het gebruik van 'Dankjewel' en 'mag ik...' ipv 'geef mij', wat de Macedoniërs zeggen.
- De wereld draait ook door zonder wegmarkering, of auto's die hun richtingaanwijzer gebruiken.