Over Spanje, vliegtuigen, sneeuw en collectezakken

Er is veel gebeurd sinds het laatste verslag. Job Cohen is afgetreden, een week lang werden alle nieuwsprogramma's veroverd door een aantal watertjes in Friesland en daarna door Friso. Maar het belangrijkste is uiteraard, dat ik dit nu typ vanaf een heerlijk comfortabele bank, op mijn vertrouwde laptop(Leo voor intimi). Dus niet in een internetcafe met computers van vóór de Spaanse overheersing, buurmannen- en vrouwen die kraken, piepen en praten. Geen kapotte headsets of stoelen bestaand uit hier en daar een toefje bekleding op kapot plastic. Nee, een hoekbank met de complete uitrusting: Een grote mok thee, een open haard en een deken (ja, het is hier koud.) 'Whát?!' hoor je nu te denken. (Zo niet, dan heb je niet goed opgelet.) 'Je zat toch in Spanje?' zou dan een mooie vervolg gedachte zijn, maar met enkel een verbaasde uitdrukking neem ik ook genoegen.
Spanje heeft mij geleerd dat je zelfs ná een gemaakte keuze nog prima van gedachten kunt veranderen. Vijf dagen heeft dat avontuurtje geduurd, toen weer naar huis gevlogen en vier dagen later naar Canada gehopt.

Dat hopen naar Canada ging vrij vlekkeloos, dit keer níet alle mogelijke beveiligingspiepers af laten gaan (al doende leert men) of doorzochte tassen omdat ik vergeten was dat ik al mijn shampoo in mijn handbagage had gestopt. Ohja. Tijdens zo'n vlucht vermaak je je dan prima, met een filmpje of vliegtuigjess vouwen samen met de oude engelse zakenman die naast je zit. Zijn aerodynamic skills waren echter ietsjes beter dan de mijne (meer saaie lessen waarschijnlijk), dus zijn vliegtuigjes zagen er beduidend luchtvaardiger uit. Maar daar hield zijn kennis niet op: ik weet niet ook hoe je een papieren waterballon kan vouwen, om door de klas te gooien. Zo leer je nog eens iets.

Nu in Canada dus, ruim een week alweer. Alle Canadezen lopen overigens verdwaast en gedesoriënteerd rond, starend naar lucht en grond. Er is geen sneeuw. Geen kou. Geen winter. Aan het weer is werkelijk geen touw vast te knopen: zaterdag was de gevoelstemperatuur -7, zondag was het 15 graden met een zonnetje.

Alles vertellen zou een te lange blog opleveren, maar ik zal een tipje van de sluier oplichten.

Het is grappig hoe ik hier constant alles met Nederland vergelijk, terwijl ik dat in Guatemala en Panama veel minder deed. Waarschijnlijk omdat het daar zó ver verwijderd van de nederlandse cultuur is, dat er weinig te vergelijken valt. Hier is echter genoeg te vergelijken, wat ik dan ook vrolijk de hele dag doe.

Waar te beginnen? Allereerst is alles hier natuurlijk groot, dat weet iedereen wel. Toch loop ik er constant weer tegenaan: een pot mayo van 2 liter? (Djoni kijkt verbaasd). Cathy haalt een 2e pot uit een kastje: 'Hier staat de reservepot.' En auto's. Monsterlijke auto's rijden hier. Angstaanjagende 6,0 liter pick up trucks die vér boven je uit tronen wanneer je in je mazda over de weg snelt. Zelfs de collectezakken in de kerk zijn groter. En de huizen natuurlijk. Alle huizen zijn anders, zelfs als ze hetzelfde model hebben zijn ze gespiegeld, hebben ze andere kleuren stenen etcetera. Je wilt toch niet hetzelfde huis als je buren hebben? Stel je vóór. Ook kan iedereen hier een relatief groot huis veroorloven: zelfs een fabrieksarbeider zal in een vrijstaandhuis met een flinke tuin en achtpersoons auto rijden. De grote dingen hier zijn namelijk goedkoop. De boodschappen dan weer niet. En dan hebben ze niet eens fatsoenlijke kaas...

Ik ben er ook over uit wat hier mist. Er hangt geen enkele geschiedenis, alles is nieuw, álle straten zijn wijd en van asfalt, alle mensen hebben voorouders uit Europa. Heel vreemd, de geschiedenis hier begon natuurlijk ook pas eind 1800.

Ik kan nog allinea's lang doorgaan, over de kerk (vrouwen mogen niet stemmen hier, en willen stay-at-home mom worden), over Canadezen en hun ijshockey, Canadezen en de VS, over hoe 'shit' van de TV gebliept wordt, hoe je bij de supermarkt ook je tv en tuinset haalt, hoe gezondheidszorg voor iedereen gratis is en de geweldige smaak van salt and vinegar chips, maar ik brei er een eind aan.