Salade, rakia en Johnny Bravo

De vlag van Macedonië is zeer typerend een zon. Mijn mede volunteers vertelden dat het hier sneeuwde in de winter, maar dat moet een ander universum zijn geweest.
Ik kan naar eer en geweten zeggen dat ik de zon niets, maar dan ook niets misdaan heb. Altijd tekende ik de zon met een vrolijk gezichtje, maar die illusie is wel verpletterd. Of, correcter, verbrand. Brandende woedde, voor de gelegenheid vermomd als zonnestralen, achtervolgen me hier dagelijks. Het is een samenwerking met de wolken, vermoed ik. Het andere alternatief is namelijk een onweersbui als je naar huis loopt in je zomerjurkje. Fijn. Maar het ergste moet nog komen. Dit is namelijk 'lekker' warm. De lokale vrijwilligers hebben het zonder blikken of blozen en schouderophalend over 40 graden in juli. Ik denk dat ik me ergens in een wijnkelder ga verstoppen.

Nu overdrijf ik natuurlijk mateloos. Zolang je niet langer dan 10 minuten in de volle zon zit is het weer eigenlijk wel lekker. 'S avonds nog een heerlijk temperatuurtje, en de zon samen met de bedrijvigheid op straat zorgt voor een stralend humeur. Soms wat radioactieve straling, maar over het algemeen is vrolijkheid het resultaat. En, minder prettig, een 'we zien wel, komt wel goed' sfeer. Alle landen met veel zon (Latijns amerika, Spanje, Afrika) lijken dat wel te hebben, typisch. Als een soort bijwerking van een medicijn(de zon). Of misschien is dit het resultaat van een overdosis. Hoe dan ook, ook hier lijkt alles bijzonder vaag, laatste-moment-is-het-perfecte-moment achtig geregeld. Ik zal er niet te veel over uitweiden, dat komt wel als ik er echt gek van wordt. Voor nu is het verstandig te onthouden dat je een afspreektijd hebt (7 uur bij het jeugdcentrum) en een Macedonische tijd (7.30 bij het jeugdcentrum).

Het jeugdcentrum zelf heb ik echter nog niet zoveel van binnen gezien. Na aankomst dinsdag werd ik meteen meegesleept naar een picknick, en woensdag en donderdag waren mijn on-arrival training, die ook wel de hele dag in beslag namen. Met het oog op de spanningsboog van jouw, waarde lezer, ik niet tot in de diepe details treden over deze zaken. De training was leuk, interessant, de groep gezellig. Dankzij hen kan ik zeggen dat ik voor het eerst in mijn leven een salade heb gegeten die ik, tot onbeschrijfelijke verbazing van mezelf, werkelijk lékker vond. Als in, wauw, dit is goed, hier wil ik nog wel een bord van. De dag erna bleek hij zelfs op miraculeuze wijze wéér lekker te zijn. Ik kan er nog steeds niet met mijn verstand bij. Zelfs al leer ik de rest van mijn EVS niets meer, dan nog heeft het zin gehad. (Hoewel de salades in Nederland vast anders zijn :P )
Oh, en nog een noot van een Macedoniër: klaarblijkelijk moet je rakia bij je salade drinken. Het liefst natuurlijk huisgestookte, uit een colafles.

Donderdagmiddag besloot ik dat ik ook graag mee wilde doen met de 4 daagse training die op de on-arrival training volgde, en wonder boven wonder was dat geen probleem. Zelfs al begon die training de volgende dag al. Dat is dan meteen de reden dat ik het jeugdcentrum nog nauwelijks van binnen heb gezien: de andere training is bezig, en dat is ook vrij dagvullend. De groep is groter (stuk of 20 vs. 5), maar het is ook weer boeiend. Een Serviese deelneemster noemt me hardnekkig Johnny Bravo, ik ben er nog niet helemaal achter of dat een compliment of een belediging is. Ik zal een goede poging doen wat foto's bij dit verslag te plaatsen, voor een impressie. Iets met beelden en 100 woorden enzo.

Het plaatsje waar ik zit is vrij veilig. Macedonië heeft het voor elkaar gekregen 'ruzie' te krijgen met bijna al haar buurlanden, als ik mijn spoedcursus 'Macedonische geschiedenis' correct herinner. Met Griekenland is er mot over de naam, de Bulgaren beweren dat Macedoniërs eigenlijk Bulgaren zijn, en willen het land dan ook inlijven. Albanië aast ook een een goede hap land, omdat er een hoop Albanezen hier wonen. Albaans is zelfs de tweede taal hier, inclusief mensen die alleen Albaans spreken en geen Macedonisch. Hier in Kavadarci merk je er echter weinig van. Waar in Guatemala mensen al ruzie over je erfenis maakte als je in het donker alleen over straat ging, is dat hier geen probleem.

Nu, ik ga me niet meer excuseren voor de lengte van deze blog, lezen schijnt niet verplicht te zijn. Maar als je niet wilde, zou je al eerder afgehaakt zijn, dus eigenlijk is dit nutteloze info. Hoe dan ook, meer vage gedachtenspinsels over de magie van een nieuwe taal, en hoe nieuwe mensen en plaatsen langzaam ingekleurd worden in je hoofd zal ik jullie (voor nu) besparen. Ik vermaak me hier wel, en zal werkelijk proberen het bloggen vol te houden tot het eind.

Dit verslag staat overigens wel erg vreemd in dezelfde categorie als de enige blog van Canada, maar ik ben een kluns met waarbenjij.nu en heb geen zin om een nieuwe reis aan te maken. Ik laat de Canadese hier wel gewoon bij staan als een dreigende waarschuwing: Pas op, straks eindig je maar met één blogpost.

Ciao (Ja, zo zeggen ze echt doei hier.)