UFO's, lekkende kranen en prostituees

Toeristen in Kavadarci zijn als UFO's. Men fluistert over hun bestaan, maar de waarnemingen blijken altijd vals alarm te zijn. Desondanks blijft men er verbeten naar zoeken, en is men ook klaar voor een eventuele invasie. Er is een tourist-office (hoewel ik die nog nooit open heb gezien) en geldwisselkantoren. Het voorrecht een echte tourist tegen te komen, is mij echter nog niet ten deel gevallen. Desondanks is het sociale leven in Kavadarci gevarieërder dan ik dacht. Er zijn natuurlijk de Kreaktiv-volunteers, een stuk of 7(waarvan 4 Frans...). Hoe ve(r)rasend, die zie je het vaakst. Dan is er nog een ander jeugdcentrum in de stad, waar ook een vrijwilliger of 3 zit. Die flapperen ook zo af en toe voorbij op een feestje of in een koffiebar oid. 2 peace-corps volunteers maken het riedeltje internationalen af. Er is echter ook een redelijke club 'locals' die in het vaste bel-als-we-ergens-wat-gaan-drinken netwerk opgenomen zitten en voor de broodnodige diversiteit (en rakija) zorgen. Buiten dat, komt er verrassend veel nieuw, tijdelijk bloed tussendoor. Een ex-volunteer die voor drie uur tot twee weekjes terug is, een vriendin van iemand op bezoek, vrijwilligers van Kreaktiv-Skopje die even langs komen enz. Het zorgt voor wat afwisseling, en dat is redelijk hard nodig ook. Omdat je woont met je collega's, werkt met je collega's en ook na het werk ergens wat gaat drinken met je collega's is er soms bijzonder weinig om aan elkaar te melden.

Hier wonen levert ervaringen op die onmogelijk zouden zijn in ons mooie kikkerlandje. Nooit gedacht dat ik, als ik 's ochtends de badkamer binnen strompel, zou denken: 'gelukkig, de kraan lekt'. Ik wil wedden dat jij dat nog nooit gedacht hebt. Ik tot voorkort in ieder geval niet. Nu zit er uiteraard een diepere reden voor mijn geluk achter deze gedachte: een lekkende kraan betekend water. En, zoals je ontdekt als het water het ineens 12 uur per dag niet meer doet, water is best handig. Voor afwassen, douchen, het toilet, je was draaien, koken. Dus, tip: check vóór je besluit pasta te maken of er water is om in te koken. Niet pas ná je de pastasaus hebt gemaakt.

Wauw, dit is geen bijzonder geïnspireerde blog (het is dan ook veel te warm, mijn hersens zijn verdampt). Ik mag niet meer over het weer schrijven, dus dan blijft er nog maar weinig te klagen over natuurlijk :P En wat gebeurt er als er niets meer is om over te schrijven? Dan maar een verhaaltje vertellen.

Een gebruikelijke ochtend. De zon schijnt fel, en Ann-Laure en Djoni ploeteren richting Kreaktiv. Aan de zijkant van de straat ligt een vergiftigde straathond die leeg voor zich uit staart. Hoewel Djoni uiteraard de neiging heeft om er gefascineerd naar te staan kijken, vraagt Ann-Laure tijdelijk de aandacht op. Ze is in een staat van lichte paniek. Ze is door naar de tweede selectiedag van haar masterstudie. Die is echter 2 juli, in Parijs. Aanwezigheid redelijk verplicht. Alle voor de hand liggende opties (vliegen, teleporteren, de limo met chauffeur) zijn onmogelijk. 'Je kunt altijd nog liften', merkt Djoni stompzinnig op, om maar iets te zeggen. Bijna 2500 km Europa doorliften voor één selectiedag...
'Dat is eigenlijk een best goed idee,' voegt ze er na even denken aan toe. Waarom eigenlijk niet? 'Ik ga wel met je mee.'

En zo geschiedde het. Grappig hoe dingen vaak zo gaan: een gedachte die je onmiddellijk afschrijft als idioot/onhaalbaar. Tot je een seconde of vier denkt: goh, waarom niet eigenlijk? Dat wil zeggen, zo gaat dat bij mij. Geen idee of normale mensen daar ook last van hebben.
Woensdagochtend vertrekken we, gewapend met een tentje en een voedselpakket hopen we een dag of vier later Parijs te halen. Op 3 juli beginnen we weer vrolijk aan onze terugtocht. Ik denk dat niemand hier gelooft dat we echt gaan (de 'jullie zijn gestoord' reacties zijn er dan ook in overvloed), maar ik zie ons woensdag wel aan de weg staan. We zullen zien.

Verder is er geloof ik niet heel veel spannends te melden. In een onverwacht één op één gevecht tot de dood heb ik vriend en vijand verrast door te winnen van mijn tegenstander. Karel heette hij, een ding met poten op de muur.
Ons nieuwe schema is ingegaan, dus nu werken we van 12.00-17.00 of 17.00-22.00, wat voor een nog vreemder dag/nacht ritme zorgt. Water is dus schaars, en verder gaat alles zijn gangetje wel. Morgen schiet me vast iets te binnen wat ik vergeten ben te vertellen.

Cheers


Ps. Nog meer random trivia:

- Een tipje: ga niet al lopend roken in de main-street. Knap dat je kunt multitasken, maar men zal je aanzien als een prostituee.
- Roma kindjes zijn werkelijk te cool voor deze wereld. Iedere dag komen ze ons op de straat achterna gerend voor een high five
- Ben je de naam van een mannelijk figuur vergeten? Probeer 'Dragan', succeskans ongeveer 80%